Er stond een behoorlijke stormachtige wind toen de 29 deelnemers aantraden voor hun afslag. Dat het de hele week al gespookt had was te zien aan de geknapte boom in de strook bos bij hole 9. Daar hangt ook nog een heel dikke tak boven de baan aan een stukje bast, die maar twee keer geraakt hoeft te worden door een balletje of hij ploft zo naar beneden.
Onze flight begon op hole acht waar tevens de Leary stond (2e slag op de green). De eerste afslag was zo’n harde 'hazennaaier' zoals mijn oude pro die noemt. Vlak over het water, daarna drie keer stuiterend op het tussen stuk, rechts van het bruggetje over de sloot bij het driving range hek en dan nog 40 meter doorrollend.
De andere twee heren legden de bal netjes op. Na de tweede slag troffen we alle drie onze ballen netjes op de voorgreen liggend en slechts enkele luttele centimeters naast een ereplaats grijpend voor vermelding op de Leary lijst. Dat ging wat beloven en dat gebeurde ook In de tweede ronde werd de Leary wel geslagen.
Arnold Reinen ging na een aarzelend begin steeds beter spelen en had na een ronde een duidelijke voorsprong. Fred Nelis kon dit keer geen potten breken en zakte steeds verder weg. En ik (zei de gek) bleef vrij neutraal met allemaal viertjes. Het tweede rondje was op hole tien voor Arnold de genade slag. Hij sjeesde zijn bal in de bomen rij en ging daar een potje staan flipperen met de bomen, pas na vier slagen lag hij weer op de fairway. Op hole 2 ging hij uit voorzorg de andere kant het water in. Weg kans op een top vijf plaats.
Fred had in de tweede ronde zijn enige goede afslag van de dag en boekte dan ook zijn verdiende drietje en ik dobberde met twee parren en een zesje rustig gemiddeld door.
Er was ook een neary op 6 en 15. De vlag stond op een meter na helemaal vooraan en via Coos de Nijs; Arnold Reinen werd die gewonnen door Kees Eitjes. Hoe deze laatste de bal nog net 20 cm op de green recht voor de vlag kreeg is mij een raadsel gebleven. Ik was ook getuige van zijn afslag op 9, die vier meter voor de mat van afslag 1 terecht kwam en de afslag op hole 2 met zijn lobwedge! neerkomend een meter voor de slootrand bij hole 3. Niet om een stukje over te schrijven.
Na binnenkomst had de wedstrijdleider Paul Baarbé dan ook de mededeling dat er slecht was gespeeld slechts vijf birdies te weten Barry Jaspers, Gerard Stevens, Peter Janneman, Arnold Reinen en Rob Andringa.
Zoals al vermeld de Neary voor Kees Eitjes en de Leary voor Arnold Reinen.
Na aftrek van driekwart handicap van de strokeplay score bleken Wilfred Meun en Gerard Stevens allebei 58 punten te hebben. Na de herhaalde discussie of de hoogste of laagste handicap nu beter is werd besloten:
3e plaats Gerard Stevens
2e Plaats Wilfred Meun
1e plaats met 57 punten Ben Bruggeman
De horeca voorzag ons van een lekker sateetje met friet, maar ook hier had Fred zijn dag niet. Eerst vergat Hugo zijn bestelde koffie en kreeg hij geen mayo bij zijn friet.
Ben Bruggeman
