'Zagen jullie waar mijn bal heenging?' Het water droop van mijn pet in mijn ogen en kraag; de grijze regenlucht maakte het bijna onmogelijk de bal goed te volgen. 'Een beetje op rechts, dacht ik, maar halverwege was ik ‘m ook kwijt'. Mijn flightgenoten deden echt wel hun best. Terwijl ik dacht dat ik de bal goed uit het natte gras van de par 4 teebox had geslagen. Gelukkig was dat ook zo, maar dat zag je pas bij de green.
De Par 4 wedstrijd mocht zich niet verheugen in de gunst van de (weer)goden. Nadat het al een keer was uitgesteld, viel het nu precies op het moment dat een regenfront Weesp passeerde. 15 dapperen trotseerden de nattigheid en konden toch genieten van de zes uitdagende par 4 holes die de wedstrijdcommissie had uitgezet. Bijzonder om onze baan eens op deze manier te beleven. Vooral de dogleg van hole 2 (onze normale holes 3 + 4) was een uitdaging. Na één ronde van 6 was iedereen doorweekt en vonden we het welletjes, maar hadden wij toch een erg leuk rondje gelopen dat absoluut naar meer smaakt. Dat gold ook voor de borrel in een warm clubhuis.
Onze flight leverde de (bijna bovenmenselijke) prestatie van een redelijke score en daarmee de drie hoogste herenscores (Maarten de Haas met 11, Gert Weijman en en Peter Jager met 10) én Mieke van der Linden als beste dame. Birdies waren er van Hans van Santen en mijzelf. U begrijpt dat we niet kunnen wachten op de volgende editie. Dank aan de Wedstrijdcommissie; jullie inzet om zes par 4 holes uit te zetten had een mooie zomeravond verdiend! Volgend jaar hopelijk.
Maarten de Haas
